Niets is lulliger dan om als dikzak rond te lopen in een arm land. Nu heb ik nog niet het formaat van een gemiddelde Texaan, maar toch begon het me te storen. Ik vind dat het gewoon eigenlijk niet kan. Het is asociaal en denigrerend, althans zo voel ik dat. Onlangs, slenterend door de Soeks van Marrakech en Dubai, herkende ik de vette toerist in mezelf. Het was dus tijd voor actie. Inmiddels zwoeg ik dagelijks van 8 tot 9 in het plaatselijke fitness center de calorieën er weer af. Het gaat allemaal niet snel en de hoop om tenger te worden heb ik opgegeven. Maar de vorm begint weer te komen. De voeten zijn weer in zicht. Ik ben weer klaar voor armoede. 14|07|2014