Met schilderijen is het net als met muziek: soms raakt het je, soms niet. Als het ‘raak’ is voel je de moleculen in je lichaam sneller bewegen. Het raakt je. Zo kan ik bijvoorbeeld nagenoeg gevoelloos naast de Nachtwacht staan. Maar onlangs bleef ik als aan de grond genageld staan in een zaal vol Mondriaans. Vreemd. Simpele kleuren, een paar strakke strepen. Ik voelde ze knalhard binnenkomen. Wat zou dat zijn? De genialiteit zit, denk ik, in de eenvoud, de balans en de symmetrie. De afbeelding is teruggebracht tot de uiterste essentie. Mondriaan fascineert me. Ik krijg er telkens weer een warm gevoel van. Knap. 15|07|2014