Ik ben niet van de heldenverering maar toch heb ik helden. Ayrton Senna bijvoorbeeld, de in 1994 dodelijk verongelukte Braziliaanse Formule 1 autocoureur. Senna was een jaartje oudere dan ik. Hij domineerde het autoracen in zijn periode. Zelfs vandaag wordt hij door velen nog steeds gezien als de kampioen der kampioenen. Senna fascineerde mij. Ik bewonderde hem. Hij was een klein mannetje, stil en in zichzelf gekeerd. Maar dominant als geen ander. Bovendien was hij bepaald onprettig in de omgang door zijn compromisloze winnaarsmentaliteit en obsessieve streven naar totale controle en perfectie. Geen detail ontging hem. Zijn ogen zeiden alles. Zwart en priemend. Zelfs door het nauwe spleetje van zijn geelgroene integraalhelm was het volstrekt duidelijk: hij was de winnaar. 01|12|2011