Armand is dood. Eigenlijk was iedereen deze roodharige hippie al weer lang vergeten. Todat hij afgelopen week overleed. Ineens stond hij weer op de voorpagina van de krant. En, belangrijker, werd zijn lied waarmee hij onsterfelijk werd weer gedraaid. “Ben ik te min”. Bij iedereen die, net als ik, opgegroeid is in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw, staat deze legendarische protestsong definitief verankerd de harde schijf. Armand was heel even onze eigen Bob Dylan, en het is bij deze ene hit gebleven. Dat geeft niet, want sommige muziek heeft eeuwigheidswaarde en ‘Ben ik te min’ is zo’n nummer. 02|12|2015