Er is niets treuriger dan met een leeg strontzakje achter je hond aan te moeten lopen, wachtend op het moment dat het beest door zijn hurken gaat, om vervolgens de warme drab op te rapen en mee naar huis te nemen. Het dieptepunt maakte ik een tijdje geleden mee toen ik een blinde man op de tast zag graaien achter zijn herder. Dit weerzinwekkende ritueel weerhoudt mij ervan om zelfs maar aan een hond te denken. Dat is best jammer, want ik zou een hond best leuk vinden (mits teckel) en hier op de boerderij kan zo’n beest zijn lol op. Maar ik verrek het om buiten mijn erf te moeten ‘zaklopen’. 29|07|2015