Het is alweer een flinke tijd geleden dat mijn oudste zoon zijn eerste woordjes moest gaan spreken. We woonden toen, net na de val van het ijzeren gordijn, in Boedapest. Echt heel snel was junior niet. Lachen en kraaien waren geen probleem, maar praten: ho maar. Wij vroegen ons dus driftig af wat er als eerste uit zou komen. Zou het ‘pappa’ zijn of ‘mamma’? Of ‘Boris’ misschien, de populaire hond van opa? Na maandenlange spanning kwam het hoge eerste woord er tijdens een autorit ineens uit. Vanaf de achterbank hoorden wij ineens: TRABANT! Verbijsterd keken we elkaar aan. Blijkbaar had hij verdomd goed opgelet tijdens de vele autoritjes door het oude Oost Europa. 10|12|2014