Met de winter wil het dit jaar niet vlotten, maar er trekt wel een storm over ons huis. Het piept en het kraakt. Gelukkig is het niet zo erg als 4 jaar geleden, toen we in een regelrechte windhoos zaten. Ik zag en hoorde hem aankomen en kon nog net op tijd naar binnen. Toen begon het. Nog nooit had ik zoiets meegemaakt. De bomen dreigden allemaal gelijktijdig te breken. Een muur van regen vloog, horizontaal, als kogels om onze oren. Ik zocht beschutting tegen de muur, omdat ik bang was dat ramen en daken het konden begeven. Vijf minuten duurde het. Alles bleef wonderwel staan. Binnen was alles nat; de regen was door alle kieren en gaten binnengedrongen. De bomen stonden nog. Een wonder. In de buurt was de schade groot. Toen hoorde ik de verhalen dat een kleine honderd jaar geleden een vergelijkbare windhoos het halve dorp had weggeblazen. Pfff. De storm van vandaag is slechts een briesje. 10|02|2014