Ik ben de eerste generatie die geen oorlog heeft meegemaakt. Crises natuurlijk wel. Zo kan ik mij herinneren dat ik, in 1984 na mijn afstuderen, in een sollicitatieprocedure terechtkwam met 1100 medestudenten voor 10 banen. De volgende crisis, kort de millenniumwisseling zakte de omzet van mijn makelaarskantoor van de ene op de andere dag weg. Toch herstelde de economie zich telkens weer. Dit keer lijkt het anders. Sinds 2007 zitten we in een crisis van andere proporties. In tegenstelling tot vroeger hebben we collectief en individueel een dermate gigantische schuldenberg opgebouwd, dat het hele systeem aan het wankelen is gebracht. En natuurlijk: ook nu gaat het leven aan de oppervlakte gewoon door. En ook nu nog zijn er bedrijven die gewoon winst maken. Maar de fundering van ons systeem is aangetast. Centrale Banken proberen al jarenlang met allerlei noodmaatregelen het systeem drijvend te houden, maar dat is feitelijk niets anders dan een experiment met een enorme inzet: het mag niet mislukken. Want dan zijn de rapen gaar. Steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat het experiment uiteindelijk tot mislukken gedoemd is. Het financiële systeem dat wij hebben laten ontstaan, is domweg niet houdbaar. Het is niet sustainable en (uiteindelijk) tot mislukken gedoemd. Hoe het systeem er na de ‘reset’ uit komt te zien, is mij niet duidelijk. Maar collectief en individueel zal er een hoop troep moeten worden opgeruimd. En het zal duidelijk worden dat we een flink welvaartsjasje uit zullen moeten trekken. Terug naar af dus. En ik denk dat dat helemaal niet zo erg is. 04|09|2013