Afgelopen week kwam Lance Armstrong uit de kast. Ik had hem zo hoog zitten dat ik hem in de afgelopen jaren steeds heb geloofd, of althans het voordeel van de twijfel heb gegeven, toen hij zich met alle macht verzette tegen de dopingbeschuldigingen. Nu is hij dus van zijn troon gevallen en erger: de manier waarop hij zich bij Oprah presenteerde tart elke beschrijving. Deze man ontpopte zich als een nare egoïst, die (bottom line) zelfs nu nog uitsluitend medelijden met zichzelf heeft. Zijn confessie blijkt bovendien vooral ingegeven te zijn door juridische procedures en schadeclaims die hem boven het hoofd hangen. Jarenlang gaf ik hem het voordeel van de twijfel. Nu ben ik klaar met hem. Wat een afknapper. Wat mij betreft mag deze haan nu geplukt worden. 22|01|2013