Vandaag is het weer dodenherdenking. Ik ben ermee opgevoed, de oorlog was nooit ver weg. Hopelijk ben ik van een generatie die geen oorlog heeft gekend. En hopelijk kunnen mijn kinderen en kleinkinderen dat straks ook zeggen. Daarmee komt de dodenherdenking, vreemd genoeg, steeds verder van hen weg te staan. Het besef verdwijnt dat onze democratie en vrijheid ooit zwaar bevochten zijn. Dat is jammer, maar onvermijdelijk. Tijden veranderen. Voor mijn kinderen is de Tweede Wereldoorlog bijna even ver weg als de Eerste Wereldoorlog voor mij. De wereld verandert. De karavaan trekt voort en steeds minder mensen staan nog even stil. 04|05|2012