Naarmate ik ouder wordt herken ik de eigenaardige trekjes van mijn ouders in mezelf. Het loopje van mijn vader was zo herkenbaar dat ik hem moeiteloos in een oogopslag uit een menigte van duizend man kon halen. Schouders beetje omhoog, langzame tred, blik iets naar beneden, alsof in gedachten verzonken. Beetje Colombo. En onlangs herkende ik mijn zoon op 200 meter afstand aan precies hetzelfde loopje. Geen twijfel. In het voorbijlopen keek ik even in de winkelruit en jawel, daar liep hij, m’n vader. Ik herkende mijn eigen loopje. Het was het familieloopje. Van boven haalt Pa ons er zo uit. 02|05|2012