Afgelopen week was het tien jaar geleden dat Pim Fortuyn werd vermoord. Het was mijn Kennedy-moment. Aan het eind van die middag zat ik op een meter van de TV om het vreselijke nieuws te volgen. Tranen in mijn ogen. Fortuyn was een gekke vent, een enorme narcist, maar ik ken geen andere politicus die de ‘Volksempfindung’ zo goed onder woorden wist te brengen. Ik was fan. Ik was benieuwd naar het experiment dat op punt stond te beginnen. Naar de hernieuwde betrokkenheid van de bevolking bij de politiek. Helaas heeft het zo niet mogen gaan. Er is weinig veranderd en we zitten nu nog steeds opgescheept met de oude politiek. En met die dwaas van een Geert Wilders, die in een onbewaakt moment stiekem met zijn gebleekte billen op de troon van Fortuyn is gaan zitten. Wie jaagt het joch daar weg? 12|03|2012