Deze maand zou mijn vader 83 zijn geworden. En mijn moeder 74. Helaas zijn ze er niet meer. Sinds enkele jaren ben ik wees, en ook nog eens de oudste van de familie. Ik heb het stokje dus overgenomen. Inmiddels ben ik redelijk aan deze nieuwe verantwoordelijkheid gewend. Maar toch blijft het vreemd. Zolang ouders leven, zijn ze altijd ‘lender of last resort’. Althans zo voelt dat: altijd iemand die voor je op de bres staat. Onzin natuurlijk, maar toch. Als wees sta ik er nu helemaal alleen voor. Alhoewel: ik ben nu weer lender of last resort voor mijn zoons. En dat is mooi.