Als stedeling heb je er geen idee van hoeveel er in Nederland nog gejaagd wordt. Nu, tegen het eind van het jaar, is het weer schiettijd. Overal om ons heen zie je ze ineens door de lege velden lopen: vaders met zoons en vrienden, allemaal met zo’n lang jachtgeweer. Soms hangt er een dood haasje op de rug van een van de schutters. Het is hier een volkssport. Dat kan bepaald niet gezegd worden van de vossenjacht, die eens per jaar in het naburige Geesteren wordt georganiseerd. Van heinde en verre komen luxe trailers (complete vrachtwagens) met dure paarden aangereden. De ruiters, zo op het oog behoorlijk gefortuneerde dames en heren, komen daags erop hun Range Rovers aangereden. De paarden staan dan compleet opgetuigd voor ze klaar. Zo ook onze burgemeester. Dit is zijn dag. Glimmend van trots, en strak in het pak, staat hij aangetreden, met zijn vrouw. De ruiters zitten inmiddels hoog te paard. Ze kijken op hem neer terwijl hij zijn praatje houdt. Zijn laatste woord is amper uitgesproken of de Westerse kakkers galopperen uit beeld, samen met hun blaffende hondenroedels. Het personeel blijft achter. Samen met onze burgervader. 13|12|2011