Vanuit mijn bed kijk ik zo het weiland in. Meestal levert dat ’s ochtends een mooi plaatje op en als ik geluk heb lig ik oog in oog met een haas of fazant. Maar vanochtend was het uitzicht troosteloos. Weer zo’n verzopen regendag. Helemaal niks. Ineens moest ik denken aan de gevleugelde woorden van mijn studiemaat Martin: “Zolang ik nog de kracht heb om te blijven liggen, zal ik niet opstaan.” Ik heb vandaag mijn eerste college-uur gemist.