De herinnering is een gek ding. Menigeen beleeft zijn vakantie voornamelijk door de lens van zijn camera, om er thuis achter te komen dat er veel meer foto’s zijn gemaakt dan er in het plakboek passen. Met de onvermijdelijke selectie verdwijnt vervolgens het gootste deel van het verhaal. De vakantie wordt tot de kern gereduceerd, en in de boekenkast opgeborgen tussen de andere ingekookte herinneringen. Slechts zelden zullen ze nog worden ingezien. En al helemaal niet op je begrafenis. Dan moet je het hebben van de herinnering die anderen aan jou hebben. Da’s lullig, want je hele leven wordt dan knullig samengevat in een paar snotterig uitgesproken stukjes tekst van maximaal 7 minuten elk, gelardeerd met wat muziek. Het is dus raadzaam om zo lang mogelijk door je eigen lenzen te blijven kijken.