De commerciele o.g. markt ligt op z’n gat. Waar ging het mis? Ergens in 2005 vloog een nieuw soort investeerders uit de UK over. Niet langer waren deze beleggers in gebouwen geintereseerd, of in huurders. Nee, deze beleggers waren in grote portefeuilles geinteresseerd, waarvan de risico’s en inkomstenstromen konden worden gesecuritiseerd. We hadden er nog nooit van gehoord. Maar het ging snel. Vele tientallen miljarden kwamen over het Kanaal gewaaid, aangejaagd door de extreme lage rentestanden en enorme leverage. Onze klanten heetten ineens geen ABP en ING meer, maar Lehmann en Morgan en Allied Irish Bank. Eind 2006 en in 2007 was de beleggingsmarkt volstrekt oververhit geraakt. En het werd sommigen toen al duidelijk dat het heel erg mis kon gaan. Immers: Bij een normaal fonds is het duidelijk wie voor de eventuele schade opdraait: de (particuliere) aandeelhouder. Maar reeds in 2007 constateerden wij dat de risico’s van de nieuwe megafondsen groot waren en onduidelijk en vreemd weggeschoven worden. Of zoals mijn Duitse collega het begin 2007 al zo mooi zei: “Wenn das schief geht, wird das Problem socialisiert”. How bloody right he was.