In de jaren 60 van de vorige eeuw sloot Joop den Uyl de laatst overgebleven mijnen. Een dreun voor Limburg, waar tienduizenden kompels werkloos werden. Het was een einde van een tijdperk. Niemand dacht dat het in het Zuiden ooit nog goed zou komen. Ik moest eraan denken toen afgelopen week V&D failliet ging. En DA-drogisten. En eerder dit jaar de Free Record Shop, Miss Etam en Halfords, om er een paar te noemen. Om over Rabo, ING en ABN maar te zwijgen, waar 50.000 banen zijn verdwenen of nog gaan verdwijnen. Opnieuw verandert onze economie rigoureus. De opkomst van de internet-economie is een revolutie van omvang die de mijnsluitingen ver overstijgt en het verbaast me dat, zo lijkt het althans, niemand door heeft dat onze maatschappij midscheeps geraakt wordt en wat de effecten hiervan zullen zijn: dit keer is het de hele middenklasse, de ‘managers’, de belastingbetalende kurk waarop onze economie kan blijven functioneren, die weggeslagen wordt. En daarmee onze welvaart. Enkele jaren geleden zij een IT-deskundige me dat hij verwachtte dat we in 2020 met 30% werkloosheid moesten rekenen en met een ongeveer even groot welvaartsverlies; minder uitkeringen, pensioenen en stijgende kosten. Ik denk dat deze voorspeller gelijk krijgt. Ik ben er niet bang voor. Maar, net als destijds na de mijnsluitingen, zal de overgangsperiode naar de nieuwe werkelijkheid frictie veroorzaken en ellende, vooral bij de generatie die dacht dat ze alles voor elkaar hadden. 30|12|2015