Stan Laurel en Oliver Hardy. De dikke en de dunne. Dick und Doof. Onlangs las ik dat ze 127 zwart-wit films hebben gemaakt en ik weet zeker dat ik er weinig van heb gemist. Steevast zat ik in mijn jongste jaren op de zaterdagochtend voor de (eveneens zwart-wit) buis gekluisterd. Omdat er niet gesproken werd, waren de films in Duitsland niet nagesynchronideerd. Wel zo prettig. Ik heb ze eigenlijk nooit horen spreken, maar dat was ook niet nodig om me te doen schaterlachen. Inmiddels zijn ze ruimschoots ingehaald door de fantastische films van Disney en Pixtar. Maar als ik ooit kleinkinderen krijg dan haal ik Stan en Oliver uit de oude doos. Wellicht kijken ze me dan aan of opa gek is geworden, maar ik zal lachen. 25|09|2015