Totdat ik ging studeren stond mijn leven grotendeels in het teken van het (wedstrijd) zeilen. Elk vrije uurtje, elke vakantie bracht ik op het water door. Toen mijn zoons geboren werden had ik dus een stiekeme droom: het moesten zeilers worden. Daartoe heb ik in de loop der jaren kosten noch moeite gespaard. Vanaf hun vroege jeugd heb ik altijd voor bootjes gezorgd. Motorbootjes, rubber bootjes, zeilbootjes. Mijn investeringen hadden een beroerd rendement. De heren werden fanatieke hockeyers. Ik had de hoop eigenlijk al lang en breed opgegeven toen mijn jongste zoon enkele jaren geleden volstrekt onverwacht aankondigde naar de Zeevaartschool te willen gaan. Inmiddels is hij bijna klaar en bovendien zeilt hij als vast bemanningslid fanatiek op de bruine vloot. En afgelopen week meldde mijn oudste zoon zomaar ineens dat hij wedstrijd zeillessen ging nemen in mijn oude Laser, die ik hem gegeven had. Hij was enthousiast. Leermoment: soms duurt het een kwart eeuw voordat je wensen uitkomen. Hoe dan ook, pa is trots! 24|04|2015