In mijn jonge jaren hebben mijn ouders hun best gedaan om me aan de klassieke muziek te krijgen. Op zondagochtend moest ik mee naar het koffieconcert. En daarna volgde de pianoles. Het heeft niet echt mogen baten. Al vrij snel ging de voorkeur uit naar popmuziek. Maar toch is er iets blijven hangen. Het vreemde is namelijk dat ik vooral houd van klassieke uitvoeringen van popmuziek. Zo hoorde ik onlangs weer de rockopera Tommy, uitgevoerd door het London Symphony Orchestra. Rod Stewart en Elton John begeleid door duizend violen en een achtergrondkoor. Schitterend. Hetzelfde geldt voor The Wall van Pink Floyd. Mijn vader zou het ‘populaire rommel’ hebben gevonden. Maar ja, dan had’ ie me de zondagochtenden maar thuis moeten hebben gelaten. 09|10|2014