Ieder mens heeft een beeld van zichzelf. Ik ook. Ik denk dat ik weet hoe ik eruit zie en ik hoor een redelijk beschaafde stem als ik spreek. Maar wie denkt maakt fouten. Daar kom je achter als je ineens een foto van jezelf ziet in de krant, of je eigen stem hoort op radio of TV. Vreselijk. Dan zie en hoor ik ineens een beetje gezet studentje dat na al die jaren nog steeds een beetje kakkerig praat. Dat ben ik niet. Vanuit mijn eigen hersenpan klink ik heel anders. En als ik mezelf in een winkelruit zie, zie ik er heel accetabel uit. Wat nu? Ik ben bang dat ik geen andere keus heb dan te accepteren dat het zo is. Ik heb dus twee kanten. De vreemde buitenkant en de herkenbare binnenkant. Ik blijf lekker wonen aan mijn binnenkant. 05|06|2014