Mijn moeder heeft me ooit verteld dat ze lang getwijfeld heeft of ik ooit zou gaan lopen. Terwijl andere kinderen hun eerste stappen gingen maken, kon ik dagenlang voor op de vensterbank voor het raam blijven zitten. Lekker naar buiten kijken. Niks aan de hand. Uiteindelijk is het natuurlijk wel goedgekomen. Ik heb me opgericht en ben gaan lopen. Maar van harte is dat nooit gegaan en rennen deed ik alleen als er een aanwijsbare of acute levensbedreigende noodzaak was. Eigenlijk ben ik helemaal geen spat veranderd. Nog steeds voel ik mij het best als zittend observator van de samenleving. Als schilder zonder ezel of palet. Als fotograaf zonder fototoestel. Ik kan er urenlang naar kijken. Dagenlang zelfs. 31|10|2013