Ja hoor, daar was’ ie weer: Hans Wiegel. Ooit, in zijn en mijn jonge dagen, was het mijn held. Maar tijden zijn veranderd. Nu is het een zielige man geworden die, als hij definitief in de vergetelheid dreigt te geraken, weer met een domme uitspraak komt. En telkens is het De Telegraaf die hem weer een platform geeft. Wiegel ziet (en presenteert) zichzelf graag als een wijze, aristocratische liberaal. In werkelijkheid is het een omhoog gevallen eerste generatie-middenstander met babbels. Een dubbeltje dat maar geen kwartje werd, ondanks grijze pakken, grote sigaren en bekakte praatjes. Het is eigenlijk een trieste man. Hij mag van geluk spreken dat hij dat zelf niet door heeft. Maar wij zitten nog steeds met hem opgezadeld. 28|08|2013