Dit jaar duurde de zomervakantie maar vier dagen. En halverwege die vakantie, op een zonnebed aan een baaitje op Ibiza, brak mij het klamme angstzweet uit toen ik aan thuis dacht: het ONKRUID. Terwijl ik aan mijn wijntje nip, woekert het in razend tempo door tussen mijn tegels, op de parkeerplaats, in mijn moestuin. Wat wacht mij bij thuiskomst? Mijn advertentie op de plaatselijke website (“Tuinman gezocht!”) heeft geen enkele reactie opgeleverd, dus ik ben zelf de klos. Terwijl ik dit stukje schrijf is de slag gestreden en heb ik spierpijn door mijn hele lijf. Ik ben niet voor onkruid gebouwd. Dit zijn van die dagen dat je weer terugverlangt naar een appartementje op drie hoog. 17|07|2013