Wat is dat toch met muziek. Het lijkt of sommige nummers molekulen in mijn lichaam in beweging zetten, of harmoniseren. Naar teksten heb ik nooit geluisterd. Die doen me vreemd genoeg helemaal niets. Alleen de muziek telt. Afgelopen week hoor ik ineens El Doomo weer, eigenlijk een draak van een lied, ergens uit de jaren zestig of zeventig. Maar de molekulen zijn geraakt en ik geniet ervan. Herhaal het lied 10 keer, steeds harder. Eerder had ik dat ineens weer bij een live uitvoering van Purple Rain van Prince. Helemaal van een vreemde heb ik het wellicht niet: mijn vader had het met Bach. Dan konden er ineens tranen in zijn ogen staan. 03|07|2013