Het gaat slecht met Mandela, Ineens moet ik weer denken aan die dag in 1990 dat hij werd vrijgelaten. Toen hij samen met Winny de gevangenispoort uitliep, vuist omhoog, op weg naar zijn vrijheid en die van zijn volk. Kippevelmomenten en tranen voor de TV. Eerder had ik dat met de val van de Berlijnse muur. Ook zo’n monument van de tijd dat omver geworpen werd. Het piepkleine stukje muur, dat een collega die avond voor mij meenam en op mijn open haard staat is een dierbaar bezit. En de laatste traan voor de TV was voor Pim Fortuyn. Ik weet het: dat is vreemd. Maar toch was die man bezig met iets dat heel bijzonder was en hij mobilseerde een soort hoop op verandering die sindsdien weer de kop is ingedrukt. Zijn dood (en begrafenis) hebben me diep geraakt. Siddermomenten die op mijn harde schijf staan opgeslagen. 26|06|2013