Niet al te lang geleden vierde ik mijn 52-ste verjaardag. Ik voel me gelukkig een stuk jonger en nog vol energie om leuke dingen te doen en te bedenken. Blijkbaar begin ik toch tekenen van slijtage te vertonen want van mijn kinderen kreeg ik, als kado, het boekje ‘Het Seniorenbrein’. Ik heb er vluchtig doorheen gebladerd. Het is vlot geschreven en bevat de nodige grafiekjes. En juist die grafieken deden mij de das om: alles gaat goed tot zo ongeveer je vijftigste. Daarna zet het verval in, een proces dat vrij vlot accelereert. Ik ben dus aan de vrije val richting seniliteit begonnen. Ter geruststelling wordt geschreven dat je je eigen aftakeling niet ziet. Maar is dat dan de bedoeling van dit kado geweest? Een vraag die knaagt aan het laatste beetje brein dat ik blijkbaar nog heb. 05|06|2013