Skiën op vereiste pistes is niet mijn ding. Ik ben er te oud voor. Niet lang geleden was het weer zover. De laatste afdaling naar het dal was bijna volledig vereist. Slechts enkele ‘eilandjes’ van sneeuw waren nog te herkennen. Mijn afdaling was dus een zorgvuldig geplande eilandentocht. Alles ging goed totdat mijn schoonvader een fractie van een seconde eerder op het door mij uitgezochte eiland aankwam. Er was geen plaats meer voor mij. Kansloos spoot ik om topsnelheid voorbij. Nieuwe eilandjes bleven buiten bereik. In plaats daarvan werd ik ineens gelanceerd. Ik vloog hals over kop de helling af. Het zal 2 seconden geduurd hebben, maar voelde als een eeuwigheid. Twee dingen kan ik me herinneren: de totale stilte, en de stem van de Oostenrijker, die mij eerder had zien worstelen, die zei: “Ja mai, da fliegt er schon wiedr”. 28|12|2012