Ik heb ze nog gekend, de typemachines. Er stond een echte Remington bij mijn opa op kantoor. Het was een mooi, groot en loodzwaar apparaat. Als kind mochten wij, mijn zus en ik, er in de weekends af en toe mee ‘werken’. We rolden het papier erin en met twee vingers schreven we onze brieven. Aan het einde van de regel sleepten we de wagen door naar de volgende regel. Te corrigeren viel er niets. Zodra de hamer het papier had geraakt, stond de letter er definitief en voor altijd op. Deze week viel mijn oog op een klein artikeltje in de krant. De laatste typemachinefabriek heeft zijn deuren gesloten. Uiteraard in Engeland. Ik ben er niet echt rouwig om, want we hebben er in de vorm van de IMac iets moois voor teruggekregen. 28|11|2012