Van nature ben ik een optimistisch mens. Maar voor 2012 houd ik mijn hart vast. De kalenders van de Inca’s lopen dit jaar af. Grote veranderingen zijn op komst. Ze zouden zomaar gelijk kunnen hebben. Mijn gevoel zegt dat we inderdaad in een eindfase zitten, ook al zegt elke politicus dat we rustig kunnen slapen. Ik geloof er niets van. Ik heb het idee dat de Inca’s zomaar eens gelijk kunnen krijgen en dat we overgaan naar een heel andere maatschappij. De huidige kapitalistische wereldorde lijkt op zijn laatste benen te lopen. Alle marktmechanismen zijn kapot of door de overheid overgenomen. De rentestanden zijn kunstmatig laag. Eindeloze bankschulden zijn door de belastingbetalers overgenomen. De rek is uit de economie. De schulden veel te hoog. Staatspapier is niet langer risicoloos. Duizenden miljarden aan kredietderivaten zweven als een bom boven onze markten. Er is totaal geen vertrouwen meer tussen de marktpartijen. Het piept en het kraakt. Een (ogenschijnlijk) klein voorval kan de aanleiding zijn voor de totale ineenstorting van ons financiele systeem. Maar zolang de muziek speelt dansen we door. 04|01|2012