Ik schaal mezelf in als een bijzonder vredelievend, sociaal en warmhartig mens en ik heb altijd gedacht dat dit voor iedereen zonder meer duidelijk was. Maar wie denkt maakt fouten. Zo heb ik (achteraf) gemerkt dat vooral sollicitanten mij een enorme hork vonden. Dat kan wel kloppen. Het eerste selectiegesprek liet ik graag aan anderen over. In de tweede, en beslissende ronde stapte ik in. De meest relevante informatie had ik dan al, dus ik kon me beperken tot 1, hooguit twee of drie vragen. De mannen vroeg ik dan steevast of ze in militaire dienst hadden gezeten, want aan weigeraars en klagers had ik een hekel. Die konden meteen gaan. Bij de dames vertrouwde ik vooral op de voorselectie en beperkte ik me tot de vraag of ze fatsoenlijk uit hun doppen keken. Kortom: binnen 10 minuten stond iedereen steevast weer buiten. Van degenen die alsnog aangenomen werden heb ik later gehoord dat ze enorm in hun rats hebben gezeten. Degenen die we niet hebben aangenomen zullen zich mij ook niet prettig herinneren. En dat zijn er velen… 31-11-2011