Bij het opruimen van mijn oude troep vond ik mijn oude spiegelreflexcamera, een Praktica uit 1972. Als de dag van gisteren herinner ik me de aankoop, want ik had er lang voor gespaard. Het Oostduitse (Dresden) apparaat koste 175 gulden en de extra lens was bijna even duur. Trots als en pauw ging ik ermee aan de slag. Op de fiets, de kamera in een skai-lederen tas, scheurde ik door Zeeland, op zoek naar de fraaiste plekjes en tafereeltjes. Ik werd lid van de foto-club op mijn middelbare school, en zat dagenlang in de doka. Ik gaf mijn laatste geld uit aan fotopapier. Nu hebben mijn zoons (net als ik) een digitale kamera. Na de vakantie komen we, elk, met zo’n 2.000 kiekjes terug. Allemaal even scherp. Sommigen zelfs van onderwater. We gooien ze allemaal op een stick, en we selecteren de leukste voor in het fotoboek, dat we digitaal laten drukken. Oostduitsland bestaat ook niet meer. Maar mijn Praktica houd ik voorlopig nog even in bezit. Te veel herinneringen. 27|10|2011