Met verbazing kijk ik naar de mensen van Occupy Wallstreet. Ze houden het langer vol dan ik had verwacht. Het vonkje van protest dreigt zelfs over te slaan naar Europa. Toch ben ik bang dat het de vlam er niet ingaat en dat vind ik eigenlijk erg jammer. Als kind van de jaren 60/70 houd ik erg van een beetje reuring. Een lekker opstootje. En er is natuurlijk alle reden om de financiele sector op de knieen te brengen, door de straten te sleuren en te bekladden. Maar de tijden zijn veranderd. We blijven liever zitten als we geschoren worden, kijkend naar OhOh Cherso. Of zo. Voor een demonstratie krijgen we niemand meer op de been. Misschien moeten we het maar proberen met een eigentijdse flash-mob. Ik doe mee. 18|10|2011