Begrafenissen zijn niet mijn ding, zeker niet twee in een week. Vandaag brachten we de moeder van een goede vriendin naar het graf. De kist stond vanochtend nog keurig in de woonkamer, afgedekt met de bekende glazen plaat, zodat een enkeling nog een laatste blik op de overledene kon werpen. Van mij hoeft dit niet zo. De overactieve kleinzoon van 8 had er bepaald geen moeite mee. Sterker: hij zat trouw aan de zijde van zijn oma. Even later had hij oma’s fotocamera gevonden. Een Olympus uit het pre-digitale tijdperk. Er zat nog een rolletje in met drie opnames. Het mannetje bedacht zich geen moment. Hij liep naar de kist, boog over de glazen plaat en zei: “Oma, even lachen!” De batterijen bleken nog in opperbeste conditie. Drie flitsen weerkaatsten op het glas. Oma zou er de grap zeker van ingezien hebben.